Türkiye’ de bir ay içinde işlenen cinayetlere bakıldığında suç işlemeye yönelik eğilimin arttığını görüyoruz. Her gün yeni bir kadın cinayeti, tecavüz, taciz haberleri ile sarsılıyoruz.

Sadece 24 saat içinde sokakta yürüyen bir kadın cinsel saldırıya maruz kalıyor. Failin savunması ise “Canım istedi yaptım” oluyor. Sırf bu cümle bile olayı adli boyuttan çıkarıp toplumsal çürümeye sürüklüyor. Bilhassa son günlerde İstanbul ve Türkiye’deki diğer şehirlerimizden kadın cinayeti haberlerini çok sık duymaya başladık.

Peki ya sonra ne yapıyoruz?

Şiddetle kınayıp sadece üç gün gündemde tutabiliyoruz. Normalleştirip, unutuyoruz. Gözünü kırpmadan cinayet işleniyor gerekçe ise “Psikolojik problemleri vardı” diyerek geçiştiriliyor.

Peki bu toplumun ruh sağlığına ne oldu?

Eğitimsizlik, ekonomik sorunlar, madde bağımlılıkları birçok neden sayabiliriz. Ekonomik sorunlar neticesinde kişinin maneviyat bilincinden uzaklaşıp maddiyata yönelmesi narsistliği ve dolayısıyla suça eğilimi doğuruyor.

En son İstanbul Fatih’te,19 yaşındaki cani Semih Çelik’in iki genç kadını vahşi biçimde katlettiği cinayet bu haberlerden sadece birisi.

Dikkat çeken unsurlardan biri de bu katillerin, tecavüzcülerin çocuk sayılacak yaşlarda olması. Bu noktada toplumun temeli addettiğimiz “aile” kavramının da önemli bir payı olduğunu görüyoruz. Evet kanunlar var ama kanunların caydırıcılığı yok, cezai yaptırım, güvenlik sorunu, hukukun sağlanmıyor olması. Su götürmez gerçekler…

Fakat aile bir bireyin kişiliğinin gelişiminde, tutum ve davranışlarını kontrol etmesinde en önemli unsurdur. Katillerin çocuk yaşlarda olması aile içindeki denetimsizliğin, ilgisizliğin bir neticesidir. Örneğin Katil Semih Çelik’ in odasından çıkan objeler, haç figürleri, çizimler, kitaplığındaki bıçak ruh hali hakkında önemli ipuçları vermekte.

Bir evde çocuğun odasındaki çizimler ailesinin dikkatini hiç mi çekmedi? Ya da göz ardı mı edildi?
Kadın cinayetleri, çocuk cinayetleri, hayvan katliamları…

Ne yana kafamızı çevirsek bunlardan biriyle karşılaşıyoruz. Bu toplumsal çürümenin en önemli nedenlerinden biri de şüphesiz sosyal medya ve TV programları. Sosyal medyada paylaşılan intiharlar, kadına şiddet görsel ve videolar, ölüme mahkum edilen çocuklar, toplumun şiddete meylinin artmasında önemli role sahip.

En bariz örnek olarak eski televizyon dizilerinde ailenin ve toplumsal değerlerimizin önemi vurgulanırken günümüzdeki dizilerde ve televizyon programlarında kadına şiddet, cinayetler adeta bir eğlence gibi izleyiciye sunuluyor. Ölüm, öldürmek, tecavüz normalleştiriliyor.

Cinayet, şiddet, uyuşturucunun yaygın hale gelmesi ile ülke içinden çıkılması imkansız bir şiddet sarmalının içine sürüklendi. Bir kadın sokakta yürürken cinsel saldırıya maruz kalıyor, ardından failler serbest bırakılıyor.19 yaşındaki bir erkek yarım saat arayla iki cinayet işliyor ve ardından intihar ederek yaşamına son veriyor.

Ne yazık ki cezasızlık politikası bu şekilde devam ettiği müddetçe bu olayların önüne geçilemeyecektir. Fakat cezai yaptırım da tek başına bir çözüm değildir.

Esas çözüm toplumun şiddeti normalleştiren bu eğilimlerden arınmasıdır. Bunun tek yolu toplumsal farkındalık ve kadın-erkek eşitliğinin her alanda sağlanmasından geçmektedir.
Cinayete meyil etmek ruhsal bir bozukluktur. Medyada, ana haberlerde cinayetlerin normalleştirilmesi “intihar ve cinayet bulaşıcıdır” sözünün en büyük ispatı.

Medyadaki her cinayet, tecavüz haberi birbirini tetikliyor.
Bireylerin kendi öz manevi değerlerinden uzaklaşması ile toplum kitlesel bir cinnet içinde sürükleniyor. İntihar ve cinayet vakaları rutin bir olaymış gibi sıradanlaştı.

Ülke tam anlamıyla açık bir tımarhaneden farksız.

Yetkililer medyadaki dizilerin, programların, çocukların psikolojisini etkileyen oyunların önüne geçmezse bu toplumsal çürüme ile yok olup gitmeye mahkumuz.