Datassist Bordro Servisi tarafından hazırlanmıştır.
Bu hafta Linkedin paylaşımlarından birinde genç yaşlardaki yazılım şirketi sahibi iş görüşmesi anısını anlatıyordu. Videodan anladığım kadarı ile bu ilk değildi, özel üniversite mezunu tecrübesiz bilgisayar mühendisi başlangıç ücreti olarak 15 bin TL istiyor, evden çalışmanın kendisi için uygun olacağını söylüyor ayrıca özel sigorta ve diğer yan hakları da talep ediyor. Eğer beni işe alırsanız henüz herhangi bir programlama dilini tam olarak bilmediğim için eğitim almam gerekir, bu eğitimlerin de işveren tarafından karşılanmasını istiyorum diyor.
Bu örnekler artık şaşırtıcı değil, geçenlerde okuduğum bir makalede Avrupa’dan benzer bir işveren yakınmasından bahsediyordu. Müşteri ziyareti sırasında ofiste olmasının uygun olacağını belirttiği yeni bir çalışandan bu cevabı alıyor “geribildirimimiz için teşekkür ederim fakat ben evden çalışmayı yeğlerim.” Genç kuşak çalışanların toplantılar sırasında kameralarını kapatmaları ve neredeyse tek bir kelime etmemeleri (belki “aynen” dışında) nerdeyse bir normal oldu.
Benim işveren olarak gördüğüm, çalışan üreten sorumluluk alan bir yüzde her zaman var bu kişiler çok hızlı bir şekilde fark yaratıyor ve bunun takdir eden bir şirkette hemen rakiplerinden ayrılıyorlar. Ancak yeni çalışanlarla konuştuğumda bazen söylediklerimin bir boşluğa aktığını hissediyorum, gevşek bir biçimde orada oturuyor, dinledikten sonra herhangi bir not almaksızın kalkıp gidiyor. Çalıştığı organizasyona bir katkı sağlaması gerektiği konusunda bir fikri olmayan kesim de bu prototipten çıkıyor çoğunluk.
Henüz 20’lerin sonunda, 30’ların başında olan 90’lar kuşağı bile birkaç yıla kalmaz, Z Kuşağı nazarında “geri kafalı” olarak adlandırılacaklar. Hele ki Z Kuşağının iş hayatına atılmasıyla birlikte bu durum iyice kendini belli edecek. Özellikle kendinden önce gelen son birkaç kuşağa nazaran oldukça farklı oldukları bilinen bu kuşak, iş hayatında da çok farklı taleplerle geliyor.
İlk iş deneyimi için bir kişinin uzman seviyesinde maaş talep ediyor olmasını normal şartlar altında şaşırtıcı, hatta gülünç bulabilirdik. Tabii bu durumu değerlendirirken ülkemizin içinde bulunduğu yüksek enfl asyonu da hesaba katmamız gerekiyor ve buradan baktığımızda işin içinden çıkmamız biraz zor olacak gibi duruyor.
Yüksek maaşın yanı sıra, aslında Z Kuşağı yan hakları daha çok seviyor. Aileleri tarafından fazlasıyla desteklenen Z Kuşağı, İnsan Kaynakları trendlerini de belirliyor desek yanlış olmaz. Hayatımıza giren “çalışan deneyimi” kavramını kimi profesyoneller yeni yeni anlamaya başlarken, birçok şirket çalışan deneyiminin ilk adımı için çoktan aksiyonlar aldı ve çalışan deneyimini artıracak adımlar planlamaya devam ediyor. Z Kuşağının ilgisini çekebilmek adına birçok şirket, çalışanını “şımartmak” için elinden geleni yapıyor.
İş yeri ile duygusal bir bağ kurmaya pek de yanaşmayan Z Kuşağı “pat diye” işini bırakabilir. Çünkü -genel olarak- onu destekleyecek bir ailesi var. Eskiden çocuğunun “sigortalı bir işte” çalışıyor olmasının maaştan bile önemli olduğu ebeveynler için; şimdi ise sadece çocuğunun mutluluğu, rahatlığı, konfor alanı önem taşıyor. Bu durumun iyi mi, yoksa kötü mü olduğunu zaman gösterecek elbette…
Değer vermek ve değer göstermek farklı şeyler. Dünyanın en büyük aşığı olabilirsiniz, ancak karşı tarafın bu aşktan haberi yoksa maalesef platonik bir aşk olur ve aşkınızı “gösterememiş” olursunuz. Değer vermek de tıpkı böyle. Çalışana değer vermek güzel, bu değeri karşı tarafa “gösterebilmek” daha da güzel bir şey elbette. Ancak bu durumun, işveren ve çalışan arasında bir nebze de olsa suistimale açık olduğunu göz ardı etmemek gerekiyor.
