24 Şubat’ta başlayan Rusya işgali milyonlarca Ukraynalının hayatını altüst etti. Hürriyet, işgal öncesi görüştüğü Ukraynalı gençlere ulaşarak savaşın hayatlarını nasıl değiştirdiğini sordu. Kiev’de hayatın nispeten normale dönmesiyle kahve sattığı büfeye geri dönen Elvira, “En korkutucu olan bomba sesleriydi” diyor.
Savaşın Donbas’a kaydığı Ukrayna’da başkent ve batısındaki şehirler normalleşmeye çalışıyor. Kiev’de hâlâ her gün hava saldırısı sirenleri çalmaya devam etse de diplomatlar şehre dönüyor, kahve zincirleri kepenk açıyor. Önceki gün Kiev’e giderek büyükelçiliğin yeniden açılacağını duyuran ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken da sokakta dolaşan insanlara dikkat çekerek “Rusya başarısız oldu” demişti.
‘İNANMAKTA ZORLANDIM’
Şehirdeki son durumu, işgalden günler önce Kiev sokaklarında konuştuğum kahve zinciri çalışanı 20 yaşındaki Elvira’ya sordum. Yaşadıklarını Hürriyet’e anlatan Elvira, “İlk günler olup bitene inanmakta zorlandım. İlk gün büyükannem beni uyandırdı ve ‘Savaş başladı’ dedi. İnanılmaz korktum” dedi. Sürekli ağladığını ve erkek arkadaşının desteği sayesinde ayakta kalabildiğini söyleyen Elvira, neyseki tanıdığı kimsenin yaralanmadığını söyledi.
‘SESLER ÇOK KORKUTUCU’
Geçen ocak ayı sonunda Kiev’de kahve sattığı büfede muhabbet ettiğim Elvira, o zaman, “Rusya’nın Kiev’e kadar geleceğine dair çok haber görüyorum. Yine de bunun gerçek olacağına inanmıyorum” demişti. Dünkü telefon görüşmemizde ise “Bomba sesleri çok gürültülüydü. En korkutucu olan seslerdi. Her gün tekrar etti” ifadelerini kullandı. “Şimdi Kiev normale dönmeye çalışıyor. Ben de öyle…” diyen Elvira, baristalığa tekrar başlamış. Savaş öncesi, Rusya ile sorunların çözülmesini dilediğini söyleyen Elvira’nın tavrı, hemen tüm Ukraynalılar gibi sertleşmiş. “Umarım hepsi bedelini öder” diyor.
‘KİEV’E DÖNMEYİ DÜŞÜNMÜYORUM’
İşgal öncesi Kiev meydanında konuştuğum reklamcılık bölümü öğrencisi Sofia (18) ise şu an ülkenin en batısındaki Lviv kentinde ve yakında Kiev’e dönmeyi düşünmüyor. Sofia şöyle anlatıyor: “Savaş başladığı sırada televizyondan haberleri takip ediyordum. Saat 04.00’te bombardıman başladı. Hemen takılarım, biraz yiyecek ve gerekli başka şeyleri toplamaya başladım. Üniversite yurdunda kalıyordum, görevliler kenti terk etmemizi ve batıya gitmemizi söyledi. Ben de ablam ve kocasıyla Lviv’e geldim. Yol boyunca sürekli patlayan bomba sesleri duyduk.”
10 MİLYON KİŞİDEN BİRİ
İşgal öncesi bir savaş çıkıp çıkmayacağından emin olamadığını ve bazı tanıdıklarının “savaşın mümkün olmadığını” söylediğini anlatan Sofia, işgal yüzünden yerinden olan 10 milyon Ukraynalıdan biri. Görece savaşın dışında kalmış olsa da Lviv’e yönelik füze saldırılarında artış olduğunu teyit eden Sofia, “Geçenlerde tren raylarına yönelik bir saldırı oldu… Böyle günlerde Lviv çok sakin olmuyor” dedi.
‘PASKALYA’DA BİLE BOMBALADILAR’
Ülkenin doğusundaki en büyük yerleşimlerden Kramatorsk’tan, Ukrayna bayrağının dalgalandığı son nokta olan Avdiivka’ya seyahat ettiğim mihmandarım Aleksey ise bombardımanın 24 Nisan’da kutlanan Paskalya Bayramı için bile durmamasına öfkeli. Aleksey ile son görüştüğümüz yer olan Kramatorsk tren istasyonuna 8 Nisan’daki füze saldırısında 59 kişi ölmüştü. Bölgede mihmandarlık yapmayı sürdürdüğünü anlatan Aleksey, “Paskalya’ya rağmen şehri bombalamaya devam ettiler. Hamamböceği gibi her yerden çıkıyorlar… Hayvan herifler… Onlar için kutsal bir şey yok” sözleriyle tepkisini dile getirdi.
