Bazı hikâyeler vardır ki, en duyarsız kalpleri bile sarsar. Bir annenin feryadı, bir çocuğun sessiz gözyaşı ve bir babanın inadı… Üç kelimeyle özetlenir bu tablo: Bir dram. Bu yazıda sizlere manken ve oyuncu Meral Kaplan’ın yaşadığı büyük acıyı anlatmak istiyorum. Çünkü bu sadece bir annenin değil, bir toplumun vicdan sınavıdır.
VELAYET VERİLDİ, AMA VİCDAN RAHAT MI?
Meral Kaplan, boşanmasının ardından kızının velayetini, “daha iyi yaşam koşulları” gerekçesiyle eski eşi Erhan Bey’e bırakmış. “Kızım daha iyi şartlarda yaşasın,” demişti. Ancak bu kararın, bir annenin hayatını nasıl bir cehenneme çevireceğini o gün tahmin edememişti.
Bugün küçük kız, İstanbul ve Hollanda arasında mekik dokuyor. Bazen babasının yanında, bazen de bakıcısına emanet. Henüz okul çağında olan bu çocuk, annesinin sevgisine muhtaç. Ama babası, çocuğun annesine değil, ücretli bir bakıcıya güveniyor. İşte bu, modern dünyanın en acı çelişkilerinden biri: Bir baba, çocuğunun annesine değil, bakıcıya güveniyor.
BİR ANNE HER GÜN ÖLÜYOR
Telefonun diğer ucunda ağlayan bir anne… “Dayanamıyorum,” diyor. “Kızım gidip geliyor, ben her defasında yıkılıyorum. Gidiş günleri benim ölümüm oluyor.”
Bu cümleleri kurarken sesi titriyor, yüreği paramparça. Meral Kaplan, bu ülkede boşanma sonrası çocuklarının hayatından koparılan binlerce kadından sadece biri.
Mahkeme kararları, “maddi imkânlar” üzerinden veriliyor. Oysa bir çocuğu büyüten, paranın gücü değil; annenin sevgisidir. Bir annenin kalbi, para hesabı yapmaz. O sadece evladının kokusunu ister.
BİR BABA İNTİKAMLA BABA OLAMAZ
Kaplan’ın sözleri çarpıcı: “Erhan Bey konuşurken sanki benden intikam alır gibi davranıyor.”
Burada durmak gerek. Çünkü bir baba, çocuğunun annesinden intikam alamaz. O kadın artık eşi olmasa da, anneliği elinden alınamaz.
İntikam duygusuyla hareket eden her baba, aslında önce çocuğunu cezalandırır.
Bir çocuk, annesiz büyümez; sadece içten içe eksilir. Kızını bir ülkeden diğerine taşıyarak, annesinden kopararak “iyi bir baba” olunmaz.
Gerçek baba, çocuğunun annesine saygı duyar; “Annesi de yanında olsun, çocuğum mutlu olsun,” diyendir.
BİR KADININ AYAĞA KALKIŞI
Tüm yaşananlara rağmen Meral Kaplan pes etmemiş. “Mesleğime döneceğim,” diyor. “Oyunculuk, mankenlik… Ne gerekiyorsa yapacağım. Ekonomik olarak ayakta duracağım, kızımı yanıma alacağım.”
Bu sözler, bir annenin direnişinin sembolü. Toplumun dayattığı “kadın sessiz kalmalı” zincirlerini kıran bir haykırış. Çünkü bir anne, evladını korumak için dağları bile yerinden oynatır.
Bir anne sadece doğurmaz — yaşatır.
VİCDANIN MAHKEMESİ
Bu yazıyı kaleme alırken, sadece Meral Kaplan’ın değil, yüzlerce annenin sesi yankılanıyor:
“Çocuğumu istiyorum!”
Bu sadece bir cümle değil, bir çığlık. Mahkeme kararları değişebilir, yasalar tartışılabilir ama annelik duygusu hiçbir yasa maddesiyle ölçülemez.
Bir çocuk, bakıcının değil; annesinin kucağında büyümelidir.
Ve bir baba, bu gerçeği görmekte geç kalmamalıdır.
Buradan Erhan Bey’e seslenmek gerekiyor: Bir anneye evlatsızlık yaşatmak, bu dünyadaki en büyük cezadır. Mallar, mevki, statü geçicidir; ama evlat sevgisi ebedidir. Baba olmak, egonun değil, kalbin konuştuğu yerdir.
SON SÖZ: BİR ANNENİN DRAMI DEĞİL, TOPLUMUN UTANCI
Bugün Meral Kaplan ağlıyor. Yarın başka bir anne ağlayacak.
Bu ülkede çocuklar hâlâ “velayet” kelimesine sıkışmış durumda.
Adalet, bir annenin gözyaşına bakmadıkça eksik kalacak.
Unutmayın: Bir annenin feryadı susturulmaz, sadece ertelenir.
Ve her ertelenen çığlık, bir gün bu toplumun vicdanında yankılanır.
#MeralKaplan,#BirAnneninDramı,#Çocuğumuİstiyorum,#VelayetDavaları,#KadınHakları,#ToplumunVicdanı,#AnneSevgisi,#BoşanmaSonrasıVelayet,#ErhanBey,#Adalet,#KadınDirenişi,#AileDramı,#MagazinHaberleri,#VicdanınMahkemesi,#AnneVeÇocuk,#VelayetSavaşı,#BirToplumunUtancı
